Nonsploitatie

Gijsbreght van Aemstel : 't Is Kersmis, 't klooster viert Gods vrolijcke geboort, de hooghste feest van 't jaar; dus laet dit werreck steecken. Nicht Machtelt, dochtme, stond voor mijne ledekant, Bedruckt, en in dien schijn, waer in zij, bij haer leven, Mij dick haer hartewee te kennen plagh te geven, Wenze in haer traenen zwom, en van geduld berooft De handen deerlijck wrong, en 't hair trock uit heur hoofd, De blancke borsten krabde, en scheurde 't kleed aen flarden, En zagh begruist van stof, zoo dat ick 't nau kon harden, Noch hooren al 't gekarm, en jammerlijck misbaer, Noch 't schelden op den graef, voor schelm, geweldenaer, Verkrachter van een vrouw, zoo kuisch, zoo welgeboren. Of eenigh booswicht haer mishandel en misbruicke, Na zijn' vervloeckten lust, en zij haer oogen luicke. Daer klom ick op een' boom, nu dor en zonder lover, En luisterde en zagh toe, hoe 't met d'abdij verging. Mij docht dat ick 't misbaer met beij mijn ooren ving, En zagh, doen ick een poos verbaest had zitten proncken, Een' dicken roock en smoock, en na den roock de voncken. Hij blaeckte, en kreegh een koorts, en door de koortze dorst Na haer en Aemstels bloed, en stiet eerst door de borst Met zijn bemorste poock dan d'eene non dan d'ander. Zij vielen over hoop, en lagen bij malkander In 't rond, gelijck een krans van roozen wit en rood. Doen stond Klaerisse daer bij Gozewijn, ontbloot Van menschelijcke hulp. ghij zoudze beij zien proncken, Als bloemen op haer' steel, in eenen beemd, verdroncken Van eenen rooden plas. d'een zuchte noch, en d'een Vertrock het hoofd, die d'arm, en deze noch haer been. Een ander had den geest zoo daetelijck gegeven. De Bisschop, schoon hij stond op d'oever van zijn leven, En toomde zich niet in van gramschap en van rouw: Uw vader leij de hand wel eerloos aen een vrouw, Maer zoop noit vrouwenbloed, of is daer om gelastert. Hij trappeltze op den buick, en op 't benaeuwde hart, Dat haer het bloed ten neus en monde uit quam gevlogen, En zij den doodsnick gaf, en sloot die hemelsche oogen. Hij vaert al voort, en stroit de beenen hier en daer, En smijt de tombe in twee, en breeckt 't gewijde autaer, En doet terstond den brand in 't dack van 't klooster steecken. Het vier nam d'overhand, waer voor de plondraers weecken.

Wat grafstee, wat autaer, wat kerck heeft 's roovers hand Verschoont? wat heiligdom, kappellen, kloosters, nonnen Zijn van die klaeuwen niet geschandvleckt en geschonnen? Op dat ick niet en rep, hoe gruwlijck de soldaet Na'et schennen martlen durf den godgewijden staet; Daer al de volgende eeuw met laster van zal spreecken, En dat God streng gerecht te zijner tijd wil wreecken. Als ick u heb den geest zien geven door uw wonden, Mijn zoontje zonder hoofd, mijn dochterken geschonden, En hoor al 't huis vervult met brand met moordgeschreeuw. Het godloos basterdzaed, beweeght door geen misbaer, Dat onze nicht Klaeris van Velzen, voor 't autaer En 't kruisbeeld, in 't gezicht haers bruidegoms, verkrachte, En trappelde op den buick, en om den doodsnick lachte, Zal daetlijck dezen burgh verovren al verwoed. Ick zal mijn vrouw, mijn zaed, zien in malkanders bloed Versticken. Haemstee zal 't in eenen beker schincken, En dat, zoo laeuw als 't is, den vader op doen drincken: Op dat d'ontruste geest doorwaer het ingewand, En pijnigh voor zijn dood het los en vlot verstand. WikipediA