Kontje

Een ideaaltype?

‘Nooit heeft een meisje nou eens echt een lekker kontje,’ klaagt de dichter Strato van Sardeis (2^e eeuw). Er was, daar komt het op neer, iets vreselijk mis met de billen van de meisjes in het Hellas van weleer. Voor een vrouw met een goeie kont moest een Griek naar het buitenland, met alle gevolgen van dien. Wat mankeerde er precies aan de autochtone meisjesbillen? Waarom vonden de Griekse mannen wat de Griekse meisjes hen te bieden hadden niet goed genoeg? Kunnen wij begrijpen welke kontjes de Griekse mannen mochten bekoren en welke niet? Is er een tijdloos, universeel ideaaltype waaraan de Griekse meisjesbillen, ondanks al die gymnastiek, niet konden voldoen? Ja en nee.

Kontjes en klasse

Het type billen dat voor mooi doorgaat, is – zoals alles – aan verandering onderhevig en correspondeert, hoe kan het ook anders, met de economische omstandigheden. In een klassenmaatschappij betekent dit dat de bezittende klasse een ander billen-ideaal hooghoudt dan de werkende klasse. De Griekse mannen die er jonge minnaars op nahielden waren natuurlijk geen slaven, dus onze vraag moet inmiddels luiden: ‘Waarom waren de vrije mannen van het oude Griekenland gecharmeerd van jongensbillen en wat leert ons dat over hun smaak in meisjesbillen?’ Wie het niet breed heeft en zich vaak moet afvragen of hij morgen te eten zal hebben, geeft, of hij nu een antieke Griek is of een eenentwintigste-eeuwse staalarbeider, veelal de voorkeur aan meisjes met Rubensbillen. Die houden het namelijk veel langer vol in een tijd van schaarste. Het kleine, kekke, pronte kontje, daarentegen, is een luxe-kontje. Meisjes met zo’n kontje zijn rijke meisjes, die netjes elke dag drie keer iets gaan eten. Natuurlijk zijn er ook arbeiders die van kleine luxe-kontjes houden, maar dat doet niets af aan de waarde van onze analyse. De ideeën van de heersende klasse zijn immers, zoals Marx stelt, de heersende ideeën in de gehele maatschappij. Een arbeider kan zich, door een meisje met een luxe-kontje het hof te maken, aan zijn klasse-lot onttrekken – in elk geval in zijn dromen en met wat mazzel ook in zijn bed.

In plaats van oorlog

De Griekse man, gewaarschuwd door Homerus zelf en door de dagelijkse berichten van het front, zag weinig heil in militaire expedities die tot doel hadden het tekort aan vrouwen met luxe-kontjes op te heffen. Hij bleef liever gezellig thuis. Bovendien lukte het de geïmporteerde meisjes al te goed, te integreren. Binnen de kortste keren was ook hun achterwerk geheel vergriekst. Al die moeite, al dat gedoe met speren en schilden, bloed, zweet en tranen zou hooguit een vluchtig resultaat kennen, begreep de Griekse man. En zijn oog viel op de knaap, die zijn tuin bijhield. Was diens bilpartij niet even kek, even pront, even fijn als die van een gedroomde exotische schone? En knapen waren er in overvloed!

De knapen voorbij

Het pacifisme van de Griekse man is toe te juichen, maar zijn voorliefde voor jonge jongens delen wij toch niet. De tijden zijn veranderd en de hetero-man van tegenwoordig verlangt, ook als hij erg van luxe-kontjes houdt, dat die kontjes aan meisjes toebehoren. Evengoed levert ons uitstapje naar de Oudheid tal van belangwekkende inzichten op, die voor de luie lezeres hieronder worden samengevat:

1. Het luxe-kontje is een klasse-kontje.
2. Alleen meisjes die genoeg eten, hebben zulke luxe-kontjes: klein, kek, pront en rond.
3. En knapen, maar daar hebben we het niet meer over, goed?
4. Als eenmaal de socialistische revolutie heeft gezegevierd en er geen schaarste meer heerst, zullen waarschijnlijk alle meisjes luxe-kontjes hebben.
5. Dat maakt dan echter geen klap meer uit, omdat met het uitbannen van de schaarste elk ideaaltype, zowel dat van de ‘Rubensbillen’ als dat van de ‘luxe-kontjes’, onherroepelijk zijn betekenis zal verliezen.
6. Alle meisjes, met of zonder klein, kek kontje, zullen dan gelijkelijk bemind worden en iedereen zal gelukkig zijn.

【ipse dixit】